Zakrzepica żył głębokich (DVT) to poważna choroba, która może prowadzić do groźnych powikłań, takich jak zatorowość płucna czy zespół pozakrzepowy (PTS). Standardowe leczenie obejmuje stosowanie leków przeciwkrzepliwych oraz pończoch uciskowych, jednak w niektórych przypadkach dodatkowo stosuje się angioplastykę lub stentowanie, by przywrócić drożność naczyń krwionośnych. Czy te procedury rzeczywiście poprawiają wyniki leczenia? Sprawdźmy, co na ten temat mówią badania.
Standardowe leczenie zakrzepicy żył głębokich
Najlepsza metoda leczenia DVT opiera się na antykoagulacji – podawaniu leków przeciwkrzepliwych, które zmniejszają ryzyko ponownego zakrzepu. Dodatkowo stosuje się kompresjoterapię – elastyczne pończochy poprawiają przepływ krwi, redukując obrzęk i minimalizując możliwość powstania zespołu pozakrzepowego (PTS).
Angioplastyka i stentowanie – na czym polegają?
Angioplastyka to procedura, podczas której lekarz używa balonu do poszerzenia zwężonego naczynia żylnego. Czasami po angioplastyce zakładany jest stent – cylindryczna struktura wspierająca ściany naczynia, by zapobiec jego ponownemu zamknięciu. Celem tych metod jest ułatwienie przepływu krwi oraz zmniejszenie ryzyka trwałej niedrożności żyły.
Skuteczność angioplastyki i stentowania w leczeniu DVT
W literaturze naukowej nie ma jednoznacznych dowodów na to, że stosowanie angioplastyki lub stentowania przynosi korzyści wykraczające poza standardowe leczenie antykoagulantami i kompresjoterapią. Przeprowadzone badania losowe (RCT) sugerują, że:
- Angioplastyka lub stentowanie mogą poprawić drożność naczyń, co wykazano szczególnie przy dłuższym okresie obserwacji.
- Nie ma pewności, czy te procedury znacząco zmniejszają ryzyko powikłań, takich jak PTS.
- Wpływ na jakość życia pacjentów jest niejednoznaczny – niektóre badania wykazały poprawę, inne nie zauważyły istotnych różnic.
- Dowody na wpływ tych metod na śmiertelność oraz ryzyko ponownego zakrzepu są zbyt niepewne lub w ogóle nie zostały ocenione.
Ograniczenia badań i potrzeba dalszych analiz
Obecnie istniejące dowody są ograniczone przez małe próby badawcze oraz wysoki poziom niepewności wyników. Przyszłe badania powinny obejmować większe grupy pacjentów i bardziej precyzyjnie oceniać długoterminowe skutki angioplastyki oraz stentowania. Należy także uwzględnić różne typy niedrożności naczyń oraz czas, jaki upłynął od wystąpienia DVT.
Podsumowanie
Choć angioplastyka i stentowanie mogą poprawiać drożność naczyń, ich wpływ na kluczowe aspekty leczenia DVT – jak redukcja częstości powikłań lub poprawa jakości życia – pozostaje niepewny. Lekarze powinni podejmować decyzje indywidualnie dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę potencjalne korzyści i ryzyko tych procedur. W przyszłości potrzebne są większe badania kliniczne, które dostarczą bardziej jednoznacznych informacji na temat skuteczności dodatków w postaci angioplastyki oraz stentowania.